Συνάντηση δύο καλτ κόσμων! Jack Hill και Stephanie Rothman σε μια βαμπίρ εκδοχή που δεν ξανάγινε(τολμώ να προβλέψω πως ούτε πρόκειται να συμβεί στο απώτερο μέλλον)! Η καλλιτεχνική πλευρά ενός απέθαντου, ή αλλιώς «ξυπνά μέσα μου ο ζωγράφος»! Οι δύο σκηνοθέτες και σεναριογράφοι τερματίζουν την πίστα της b - movie πρωτοτυπίας, με ένα σενάριο που αγγίζει το ταβάνι στην κατηγορία αυτών των ταινιών! Ευφάνταστο, πνιγμένο στο μαύρο χιούμορ και τον σοφιστικέ τρόμο, με μοναδικές ατάκες και επινοήσεις. Το “Blood bath” αποτελεί τον προθάλαμο της κορυφαίας δημιουργίας του Hill που ήρθε ένα χρόνο μετά(Spider Baby). Μοιάζει με story board των καρικατούρων που καθιέρωσε, σε μια πρώτη του επαφή με το κοινό. Κάτι σαν πείραμα με θύματα τους ανυποψίαστους θεατές, σε ένα ντελίριο τέχνης και αίματος! Τέτοιο «λουτρό» σπανίως συναντάμε στη μεγάλη οθόνη. Οι φίλοι του σκηνοθέτη θα το λατρέψουν!
Τρελή περίπτωση ο Hill, από τις ελάχιστες σινε – περσόνες με το δικό τους wall of sound, μια ολοκληρωμένη και ανατρεπτική φιλοσοφία με άλλα λόγια, μια κινηματογραφική κοσμογονία, αν προτιμάτε. Από τα πρώτα του βήματα γύρισε χωρίς δισταγμό την πλάτη στα μεγάλα στούντιο, για να δουλέψει ανεπηρέαστος, αποφεύγοντας τα “μη” και τα “πρέπει”. Ο Hill στάθηκε τυχερός, αφού το μείγμα αυτό μαύρου χιούμορ, αυτοσαρκασμού, βίας, παρωδίας, καλτ αντίληψης και, σεξιστικών αναφορών, αναγνωρίστηκε εν ζωή. Η διαδρομή του επηρέασε πολλούς μετέπειτα συνεχιστές της δουλειάς του, με πρώτο και πιο γνωστό τον Quentin Tarantino. Αν είχαν συνυπάρξει χρονικά οι δύο σκηνοθέτες, θα είχαμε να κάνουμε με σινε – αποκάλυψη! Έχω αναρωτηθεί πολλές φορές ποιά θα μπορούσε να είναι μια πεντάδα των καλύτερων του ταινιών. Μέχρι πρόσφατα είχα κατασταλάξει στις 4 εξ αυτών. Σήμερα, μπορώ επιτέλους να προσθέσω και την πέμπτη. Τις παραθέτω με σειρά αξιολόγησης.
1. Spider Baby (a.k.a. The Maddest Story Ever Told) (1967). Ότι πιο ανατρεπτικό συνέλαβε και υλοποίησε ποτέ. Διασκευή κλασσικού θέματος κι εδώ(“Οικογένεια Άνταμς”), αλλά στην πολύ της ακραία εκδοχή. Φευγάτο φιλμάρισμα, χαρακτήρες βγαλμένοι από απαγορευμένο κόμικς, καταπληκτική ατμόσφαιρα και, ο καλύτερος Lon Chaney, Jr. που είδαμε ποτέ.
2. The Big Doll House (1971). Πως του ξέφυγε αυτό το σενάριο του Russ Meyer, κανείς δεν ξέρει(και δεν νομίζω να μάθει). Η μούσα του Hill(Grier), μπαίνει στο “κλουβί με τις τρελές” και ο κινηματογράφος ανακαλύπτει ένα καινούργιο, ανεξερεύνητο μονοπάτι, το wip(women in prison).
3. Coffy (1973). Θα έβαζα το Foxy Brown (1974) σ' αυτή τη θέση, αλλά το μάτι της Pam Grier γυαλίζει περισσότερο εδώ, το στόρι είναι τουλάχιστον 3 φορές καλύτερο και η λέξη “εκδίκηση” ανεβαίνει επίπεδο. Επιπλέον, έχει και τις φοβερές soul μελωδίες του Roy Ayers.
4. Για αυτή τη θέση προόριζα το The Snake People (1971). Η επιστροφή ενός θρύλου. Ο Boris Karloff σε ρόλο κροίσου, τα βάζει με βουντού, φίδια και σαλεμένες φυλές, σε ένα τροπικό νησί. Αλληλούια! Όμως, έπειτα από την προβολή του Blood Bath (a.k.a. Track of the Vampire) (1966), άλλαξα γνώμη με συνοπτικές διαδικασίες(Συγνώμη, Boris!). Τους λόγους θα τους διαβάσετε στην παρουσίαση του εν λόγω φιλμ.
5. Switchblade Sisters (1975). Η γυναίκα βρίσκει επιτέλους τη θέση της στο έργο του Hill. Συμμορίες, κλωτσοπατινάδα, έρωτες, πολιτική αμφισβήτηση, κι ένα μισάωρο φινάλε ασύλληπτο. Φήμες ότι ο Tarantino βλέποντας την πήρε τα βουνά για ένα μήνα, παραμένουν ανεπιβεβαίωτες.
Εκτός λίστας, αλλά μοναδικό εξίσου, το “Pit stop”(1969), όπου ο μηχανοκίνητος αθλητισμός συναντάει τον κ. Hill, σε μια γνωριμία που σημάδεψε και τους δύο!
Δύο λόγια και για την δεύτερη σκηνοθετική καρέκλα της ταινίας. Η μόνη γυναίκα που βούτηξε ποτέ σε αυτά τα καλτ νερά, χωρίς μάλιστα να πνιγεί, η Stephanie Rothman, διακατέχονταν επίσης από σύνδρομο αντισυμβατικότητας. Πρωτοπαλίκαρο του Roger Corman, με sci fi ανησυχίες και εξτρεμιστικές σινε αντιλήψεις. It's a Bikini World (1967), The Student Nurses (1970), The Velvet Vampire (1971), Group Marriage (1973), Beyond Atlantis (1973), ταινίες ορόσημο των καλτ '70ς. Το χιούμορ της ήρθε και έδεσε με αυτό του Hill, δημιουργώντας ένα εκρηκτικό μείγμα. Ο Corman έχει βάλει κι εδώ το χεράκι του(κι ας μην μνημονεύεται). Η ταινία αρχικά είχε μορφή κατασκοπικού θρίλερ, όταν ήταν ακόμη στα χέρια του Corman. Κάποια στιγμή βαρέθηκε και, πριν αποχωρήσει, έδωσε τη σκυτάλη στο δίδυμο Hill – Rothman, μαζί και ως παρακαταθήκη πλάνα γυρισμένα Βενετία(όχι την original, αυτήν της Καλιφόρνια). Όλα αυτά εν έτει 1964, όταν ο Corman είχε βάλει στο παιγνίδι και τον Francis Ford Coppola(σφόδρα επηρεασμένος από την γνωριμία τους γύρισε το Dementia 13). Δύο χρόνια μετά, κι ενώ το κοντέρ έγραφε αχόρταγα b – movie δημιουργίες, οι Hill και Rothman αποφάσισαν να οδηγήσουν το “Blood bath” στην γραμμή του τερματισμού. Στην Αμερική η American International Pictures το πρόβαλε στις αίθουσες “πακέτο” με το Queen of Blood(συνεργασία Corman – Rothman). Στην Ελλάδα η ταινία δεν έκανε στάση για προβολή. Είχαμε άλλες δουλειές εκείνα τα χρόνια, δεν προλαβαίναμε να ασχοληθούμε με τέτοια φιλμ...
Το “Blood bath” είναι μια θρίλερ διασκευή που βάζει ιδέες. Το κλασικό θέμα τυγχάνει μιας σαδιστικά καινοτόμας αντίληψης, όπου ο δράκουλας αποποιείται την ρετσινιά της ευγενούς του καταγωγής, τα κίνητρα ξεστρατίζουν για τα καλά, η νύχτα συμφιλιώνεται απόλυτα με την ημέρα, ενώ τα θύματα γνωρίζουν διπλό μαρτύριο: τον θάνατο και την φριχτή απεικόνιση σε πίνακες ζωγραφικής(δεν ξέρω τι είναι χειρότερο από τα δύο!). Το σκηνοθετικό δίδυμο δίνει ρεσιτάλ αυτοσχεδιασμού και μοντέρνας οπτικής. Andy Warhol και Russ Meyer συνυπάρχουν ως επιρροές και τάσεις, με ένα καλλιτεχνικά αποτελεσματικό τρόπο. Τα πλάνα και η φωτογραφία στους σκοτεινούς δρόμους, οι αποστάσεις, οι λήψεις του καμπαναριού και της καμπάνας, θυμίζουν νουάρ περισσότερο παρά θρίλερ. Φοβερή η αφαιρετική εκείνη σκηνή, με τον ζωγράφο να βρίσκεται σε ένα εφιαλτικό ατελιέ, όπου στο απόλυτο πουθενά στέκεται με τα πινέλα και τα καβαλέτα του, υπό το απειλητικό βλέμμα της θάλασσας. Hats of to Alfred Taylor. Ο διευθυντής φωτογραφίας είναι από τα πολύ δυνατά χαρτιά του φιλμ, όπως και ο Ronald Stein με τις μουσικές του. Πρωταγωνιστεί ο William Campbell(μεγάλη η ομοιότητα του με τον Matthew Perry από τα “Φιλαράκια”!), γνωστός δευτερορολίτης σε μέτριες έως καλές παραγωγές του '50. Ήταν καλός στα Operation Pacific, Small Town Girl, Escape from Fort Bravo, The High and the Mighty, Man Without a Star, Love Me Tender και, Hush… Hush, Sweet Charlotte. Παίρνει επάνω του τον ρόλο και ετα πηγαίνει εξαιρετικά. Λαβράκι αποδείχτηκε για το φιλμ η επιλογή του. Ο Campbell είχε παίξει και στο Dementia 13 του Κόπολα. Σε ρόλους που ακροβατούν μεταξύ παρωδίας και εκκεντρικότητας, οι Marissa Mathes, Lori Saunders, Sandra Knight, ο μόνιμος συνεργάτης του Hill Sid Haig, Biff Elliot, Jonathan Haze και, David Ackles.
Το παλιό καμπαναριό στεγάζει τον τρόμο της κατάρας ενός βαμπίρ, που διψάει για εκδίκηση, φρέσκο αίμα, αθώα κορίτσια, αλλά και για ζωγραφική. Μια παρέα νεαρών ζωγράφων που αναζητούν νέες τεχνοτροπίες, θα βρεθούν στο επίκεντρο ενός αρχέγονου ντελίριου φρίκης, καθώς ο απέθαντος ζει ανάμεσα τους απεικονίζοντας τα θύματα του στα μακάβρια πορτρέτα που φιλοτεχνεί. Τον καθοδηγεί το μίσος για την μούσα του Μελίσα που τον πρόδωσε στις φλόγες του εξαγνισμού, για να ζωντανέψουν από κοινού έναν ανείπωτο εφιάλτη...
Η ΤΑΙΝΙΑ ΔΕΝ ΠΡΟΒΛΗΘΗΚΕ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
Blood Bath(1966)corto64
29.970 FPS
corto64
(corto64)
@
.
779x
()
.
10.0 / 10
(1votes)
.
Add to favourites
(1)
.
Correct subtitles
